Category Archives:Uit het archief

Dec. 10.

De beste muziek van…

De beste muziek van 1995
De lijstjes van het jaar 1995. Weer veel country en folk.Tammy Wynette en Emmylou Harris doen nog steeds mee.Steve Earle maakte veruit de mooiste van het jaar: Train A Comin‘. Een klassieker die de komende jaren alleen maar kan groeien. En eindelijk iets van Gay & Terry Woods op CD. Zeer aanbevolen.
In ‘Oud maar toch nieuw’ muziek die allang bekend was, maar nog niet bij mij. Gelukkig leerde ik deze CDs alsnog kennen.

Beste album

 

1  Steve Earle – Train A Comin’
2  The Jayhawks – Tomorrow The Green Grass
3  Emmylou Harris – Wrecking Ball
4  Gay & Terry Woods – In Concert
5  Natacha Atlas – Diaspora
6  Radioheads – The Bends
7  Guy Clark- Dublin Blues
8  Daryll-Ann – Seaborne West
9  Sonny Landreth – South of I-10
10 Tammy Wynette – Without Walls


Mooiste single

Supergrass – Alright


Oud maar toch nieuw?

Townes Van Zandt – Rearview Mirror
The Band – Live At Watkins Glen
Barbara Lynn – You’ll Loose A Good Thing
Sandy Denny – Sandy Denny, Trevor Lucas & Friends
Bob Dylan – World Gone Wrong

Tagged: , , ,

Nov. 02.

Dusty Springfield – a very fine Love

a very fine love

Dusty Springfield De koningin van de blanke soul is er alleen maar jonger op geworden. Het album a very fine Love uit 1995 bewijst dit overduidelijk. Een prachtige CD. Als extraatje doet Daryl Hall, ook zo’n blanke soul grootheid, mee op Whereever Would I Be. De muziek is in Nashville opgenomen en voor de zoveelste keer blijkt dat Nashville en soul wonderwel samengaan. Eigenlijk uitsluitend krakers op deze winterbestendige CD. Mijn favoriet misschien You Are The Storm, een hartverwarmende liefdesverklaring. Of is All I Have To Offer You Is Love de topper van deze magnifieke cd? (PR – 2-11-1996)

Tagged:

Nov. 02.

Linda Ronstadt – Winter Light

Linda Ronstadt In recensies werd ze steevast Southern Belle of La Ronstadt genoemd. Ze is die al te betuttelende koosnaampjes lang ontstegen. De diversiteit van haar werk, de onafhankelijkheid waarmee ze altijd haar eigen smaak en kunde heeft gedemonstreerd, de meesterwerken die ze in de loop van de jaren heeft afgeleverd – je kunt alleen maar bewondering voor deze vakvrouw hebben. Dat niet al haar stijlexperimenten bij iedereen in de smaak vallen is een risico dat ze graag loopt.
En dat haar oude fans in hun hart haar sentimentele countryrock het meest blijven waarderen, wie zal het ze kwalijk nemen?
Haar album Winter Light uit 1993 blijkt in 1996 winterhard te zijn. Het heeft de tand des tijds wonderwel doorstaan. De prachtige uitvoering van Heartbeats Accelerating (Anna & Kate McGarrigle), een imponerend I Just Don’t Know What To Do With Myself en de spaanstalige cover van Tish Hinojosa’s Adonde Voy alleen al zorgen voor een hartverwarmend album. En in A River For Him, geschreven door Emmylou Harris, weet La Ronstadt op magistrale wijze het origineel te overtreffen… Een enkele ongeïnspireerde Beach Boys cover als Don’t Talk vergeven we haar graag. De hoesfoto (hoe heet zoiets bij een CD?) suggereert dat de zangeres binnen staat, door een beregende of half beslagen ruit naar buiten kijkt, belicht door het winterlicht – de luisteraar staat onzichtbaar naast haar. Buiten is het koud, binnen evenzeer. Toch is er een verschil. Binnen blijft er hoop: And though I’ll crie when he’s gone, I wont die… Met Winter Light slaat Linda Ronstadt misschien geen nieuwe wegen in – de zeventiger jaren blijken minder ver weg dan gedacht – toch is deze cd voor al haar fans de moeite waard. (PR – 2-11-1996)

Nov. 02.

Maria Muldaur – FanningThe Flames

Maria Muldaur De laatste jaren is er weer volop nieuwe muziek van Maria Muldaur te krijgen. Altijd de moeite waard, niet altijd even uitzonderlijk. Zij is een zangeres die altijd muziek maakt, in allerlei stijlen en met allerlei musici – altijd smaakvol, altijd verzorgd en altijd het luisteren waard. Toch maakt ze zo nu en dan een CD die ook volgens haar kwaliteitsnormen uitzonderlijk is. Haar eerste, Maria Muldaur (1973), met de wereldhit Midnight At The Oasis blijft natuurlijk niet te overtreffen. Don’t You Feel My Leg wordt van die lp wordt nog steeds bij Langs De Lijn gedraaid. Haar laatste, Fanning The Flames (1996), is bijna even uitzonderlijk. Met medewerking van o.a. Bonny Raitt, Johnny Adams en Sonny Landreth weet ze een prachtig stuk muziek te creëeren. “Every song is a celebration of the things that mean the most in life and in music – the things that grab the heart and the gut and change us” – dat zegt Donald Elfman in het begeleidende boekje, en voor 1 keer is dat niet teveel gezegd – deze muziek is een feestelijk, bijna gewijd loflied op alle aspecten van het leven. Een van de hoogtepunten is een doorleefde uitvoering van Dylan’s Well, Well, Well. De enige kritiek die geuit zou kunnen worden is dat ernst en hartstocht overheersen. De lichtvoetigheid van haar debuut weet ze niet te evenaren. Met meer recht kan worden gesteld dat ook zij ondertussen twintig jaar ouder is geworden. Misschien dat dat haar tot bezinning stemt. Maria Muldaur laat met een prachtig album blijken dat het leven doorgaat. (PR – 2-11-1996)

Tagged:

Nov. 02.

Dolly Parton – Treasures

Dolly Parton Ze is haar oude liefde nooit vergeten. Ondanks de crossovers die ze keer op keer heeft gemaakt is ze steeds teruggekeerd naar de klassieke country. Misschien ook omdat ze nu met haar investeringen in Dollywood haar trouwste publiek niet kan missen. Maar dat dat niet de enige verklaring is blijkt overduidelijk uit de liefde waarmee ze haar muziek maakt. Haar nieuwe (1996) album Treasures is deels een terugblik, deels een nieuw opgezette relatie met oude liefdes. Dolly Parton heeft altijd graag samengewerkt met anderen die haar uitvalshoeken vergroten- en dat doet ze op deze CD keer op keer. Wat te denken van Before The Next Teardrop Falls met David Hidalgo of Peace Train (van Cat Stevens!) met Ladysmith Black Mambazo? Net zo mooi zijn After The Goldrush en Behind Closed Doors. De albumtitel is niet voor niets gekozen, dit zijn geen gemakkelijk gekozen vullertjes die een grote verkoop garanderen. Dit zijn nummers die een tijd meegedragen zijn en nu opnieuw, soms toevallig maar altijd met liefde, naar boven zijn gekomen. Walking On Sunshine, ook wanneer het alweer bijna de kortste dag is… (PR – 2-11-1996)

Tagged: