Maria Muldaur De laatste jaren is er weer volop nieuwe muziek van Maria Muldaur te krijgen. Altijd de moeite waard, niet altijd even uitzonderlijk. Zij is een zangeres die altijd muziek maakt, in allerlei stijlen en met allerlei musici – altijd smaakvol, altijd verzorgd en altijd het luisteren waard. Toch maakt ze zo nu en dan een CD die ook volgens haar kwaliteitsnormen uitzonderlijk is. Haar eerste, Maria Muldaur (1973), met de wereldhit Midnight At The Oasis blijft natuurlijk niet te overtreffen. Don’t You Feel My Leg wordt van die lp wordt nog steeds bij Langs De Lijn gedraaid. Haar laatste, Fanning The Flames (1996), is bijna even uitzonderlijk. Met medewerking van o.a. Bonny Raitt, Johnny Adams en Sonny Landreth weet ze een prachtig stuk muziek te creëeren. “Every song is a celebration of the things that mean the most in life and in music – the things that grab the heart and the gut and change us” – dat zegt Donald Elfman in het begeleidende boekje, en voor 1 keer is dat niet teveel gezegd – deze muziek is een feestelijk, bijna gewijd loflied op alle aspecten van het leven. Een van de hoogtepunten is een doorleefde uitvoering van Dylan’s Well, Well, Well. De enige kritiek die geuit zou kunnen worden is dat ernst en hartstocht overheersen. De lichtvoetigheid van haar debuut weet ze niet te evenaren. Met meer recht kan worden gesteld dat ook zij ondertussen twintig jaar ouder is geworden. Misschien dat dat haar tot bezinning stemt. Maria Muldaur laat met een prachtig album blijken dat het leven doorgaat. (PR – 2-11-1996)